समूद्र आणि किनारा

दाटून आलेल्या चांदणनभी,
एखादा लख्ख तारा टिमटिमत राहतो..

'मनाचा समूद्र' होतो आणि 'शरीराचा किनारा!'

वारा सुटतो
केस भुरभूरतात
पाऊलं रुततात
काळा गडद अंधार..

खारा वास
नितळ श्वास..
उष्ण उसासा,
उग्र- कोवळी गाज

ओठांवर खारेपणा उतरतो
'किनारा' नखशिखांत ओलावतो....

मन आवडू लागतं
त्याचे एक- एक पदर सुट्टे होत जातात
किना-यावर लाटा, आदळत राहतात

मोकळी ओढणी तरंगतेय की आपण?
फरक न कळण्याइतका हलकेपणा येतो
जडत्वाला झुगारुन देतो..

एकच तारा टिमटिमणारा
आतल्या सागरास पुकारणारा....
सादेला जो प्रतिसाद देतोय
आतून बाहेर पसरत जातोय

दोन सागरांची उराउरी भेट!

किनारा मात्र, जाणवेनासा झालाय....

-बागेश्री