मन्यू

तसे मला मित्र- मैत्रिणी नाहीत. म्हणजे, माझ्या वयाचे सोबती वगैरे. शाळा, कॉलेज मधे  जे काही होते होते तेच. पुढे तेही काळानुसार मागे पडले. आता आता मी या निष्कर्षाला येऊन पोचलेय की बाबा, असू शकतात! माझ्यासारखी काही माणसं या जगात ज्यांना मित्र - मैत्रिणी नसतातच. पण आपल्याकडे आपल्यापेक्षा इतरांनाच आपली जास्त काळजी असते. "सारूतै, तू ना जर्रास्सा तुझा स्वभाव बदल. म्हणजे मित्र मैत्रिणी मिळतात की नाही बघच. आपलं चॅलेंजे!!"  हे असे मोलाचे सल्ले छोट्या बहिणीकडून आत्यंतिक काळजीपोटी येऊ लागले. "म्हणजे नेमकं काय करायचं?" असा भाबडा प्रश्न विचारायचा अवकाश. सारुतैला मैत्रिण मिळवून देणं ही जणू आपलीच नैतिक जबाबदारी, या आवेशात "म्हणजे अग्गं, लोकांमधे जरा मिक्स व्हायचं! हे असलं एकलकोंडं नाही जरासं कूल रहायचं, भेटायचं, बोलायचं. मिंगल व्ह्यायचं. काय, कळतंय का?" तिला "होssssss" न म्हणता जाणार कुठे?

तर झालं असं. की आम्हा बहिणींचा नेलपेंट सेशन सुरू असताना,  माझा फोन खणाणला. (मी नुकतेच ज्यांच्याबरोबर एक काम केलं होतं त्या) एका मॅडम एक्सचा तो कॉल.  "सारेsss कशीयेस? तुझ्या घराजवळच शूट करतीये, येतेस का? आज किनै माझे दोनच सीन आहेत. दिवसभर नुसतं बसायचं. कंटाळा. तू आलीस तर गप्पा मारू! ये ना" आता नेलपेंटच्या (अव)कृपेने कॉल स्पीकरवर टाकला होता. मला वाटलं होतं की हा कामाचा कॉल असेल. बघते तर हे आमंत्रण! अन् पुढ्यात आमच्या बहिणाबाईं! भुवया आत्यंतिक आनंदाने उंचावून व या कानापासून त्या कानापर्यंत हसून मला ऑर्डर मिळाली  "से येस्स, से येस्स टू हर !" 
                       झालं! मला सतराशे साठ टीप्स देऊन तिने घराबाहेर पिटाळली! 

 सेटवर पोहोचते तो नेमका मॅडम एक्सचा शॉट लागणार होता. एका सिरियलचं हे शुटिंग. प्रसंग असा होता की, सिरियलमधील कुटुंबाकडे नुकतीच "होळी= रंगपंचमी" पार पडली होती व आता 'फॅमिली फोटो' काढायचा होता. तेवढ्या फोटोपुरते एकत्र यायचे तरीही सासा सुनांनी, नणंद बाईंनी एकमेकांवर दात खायचे होते. आणि सासरे, दीर, नवरे मंडळी यांनी युगानुयुगे पिचलेले भाव दाखवायचे होते. बरं, सर्वांचे चेहरे असे रंगलेले (बरबटलेले) होते की हिरोईन कोण व व्हिलन कोण हे मलाच काय तर खुद्द सद्गृहस्थ डायरेक्टर साहेबांनाही ओळखू येऊनये. ते पुन्हा पुन्हा एकीला दुसरीच्या नावाने हाक मारत. शेवटी कसाबसा शॉट सुरू झाला आणि तो कटही झाला. 
               मॅडम एक्स तणफणत माझ्यापाशी आली (पाणी हवेत शिंपडावे तसे बोटे झटकत) म्हणाली, "या मेल्यांचं सत्तत रिटेक! आत्ता कॉय? तर म्हणे डॉयलॉग अज्जून कुचके पाहिजेत. मरो. यांना वेळ लागेल चल, तोवर आपण बाहेर चकरा मारू" मी आश्चर्याने "तू अशीच येणार? (तोंडाला रंग फासलेल्या अवस्थेत? असा प्रश्न करायचा मला मोह झाला. पण बहिणाबाईंनी दिलेल्या टिप्स आठवत सभ्य पवित्रा घेत) "याच कॉश्चुम मधे??" असा भाबडा प्रश्न केला. त्यावर नाक हवेत उडवत "हं!!! त्याने कै फरक पडतोय?" हे ती अशा टेचात म्हणाली, की मी आपोआप तिच्यामागे चालू लागले. 
      
हे शुट जिथे लागलं होतं, ती शुटिंगकरता खास बनवलेल्या बंगल्यांची कॉलनी. मोठाच्या मोठा डांबरी रस्ता व दुतर्फा सुंदर लावलेली झाडे. मी शक्यतोवर तिच्या रंगपंचमी चेह-याकडे बघत नव्हते. आणि ती ही फार काही मला पहात नव्हती. आम्ही बराच वेळ शांतपणे चालत राहिलो. 
(टिप्सनुसार खरंतर आता मी काहीतरी विषय काढणे भाग होते. पण काय बरं बोलावं या विचारात हरवले असता) आम्ही कॉलनीच्या प्रवेशद्वारापर्यंत पोचलो. तिथे वॉचमनचं खुराडं होतं. तो आम्हाला (स्पेशली) तिला पाहून फिसक्कन हसलाय असं मला वाटलं. आम्ही तिथून डावीकडे वळलो. अचानक मोकळं ग्राऊंड लागलं ते पाहताच ही बया जवळ-जवळ किंचाळलीच..  "अय्या! आत्ता इथे अभिमन्यू असता तरssss....?" मी चमकून तिच्याकडे पाहिलं (ती मात्र ग्राऊंडकडेच एकटक पहात होती) आता हिची माझी पुरेशी गट्टी नसल्याने अभिमन्यू म्हणजे कोण? हिचा मुलगा की नवरा, हे मला कळेना तोवर दुसरा चित्कार आला "मन्यू कस्सला खुश झाला अस्ता याsssर!! " आता जनरली अभिमन्यू या नावाचे "अभी" असे छानसे टोपण नाव होऊ शकत असता हीने त्याला "मन्यू" का केला असावा? या विचारात मी असताना तिने तिसरे वाक्य टाकले, "शी करायला कस्ला हॅप्पी झाला असता यार तो" माझ्या नकळत माझ्या तोंडून "श्शी!!" असा उद्गार बाहेर पडला आणि तिने असा काही रागाने माझ्याकडे कटाक्ष टाकला (की क्षणार्धात हिला व्हिलन म्हणून का घेतलंय याचा उलगडा झाला) "आय मीन, शी करायला मिन्स?" असा सभ्य पवित्रा घेत मी नरमाईनं विचारलं.
         "अगं मन्यू, मन्यू!! मा डॉगी!! कै बै तू पण... तुला सांगितलं नाही का तुला? तो आजारी होता म्हणून मी ८ दिवस शूट नै केलं. कित्ती कित्ती रडले बाई. थांब हां" असे म्हणून तिने मला त्याचा फोटो दाखवला. मग एक- दोन- सात- तेरा- सतरा- वीस फोटो, तिने मला दाखवले (हो मी मोजलेत). आणि २०व्या फोटोची कच्चून पापीही घेतली. मग तातडीने घरी फोन केला व डॉगीच्या केअर टेकरला धपाधप काही सूचना केल्या. त्याची शी कशी झाली वगैरे पण विचारलं (किती तो इंटरेस्ट?) मग पुन्हा माझ्याकडे मोर्चा वळवत, मन्यूला कसा इक्कूसा असताना घरी आणला, ते आज सकाळी शूटला येईपर्यंतची त्याची सारी (कर्म)कहाणी मला सांगितली (या क्षणी मी कुत्र्यांचे आजार व संगोपन यावर लेख लिहू शकते!) पण तेवढ्यावर न थांबता. त्याने काय खाल्यानंतर त्याला कुठल्या रंगाची.........
          इतक्यात डायरेक्टर साहेबांचा फोन आला (मी वरतीच त्यांना "सद्गॄहस्थ" का म्हणाले, ते कळलं ना?)  तो फोन ठेवल्यावर, मी गेले तासभर न थकता, "मन्यूपुराण" ऐकल्याने तिच्या मनात माझ्याबद्दल अमाप माया वगैरे दाटून येत, माझ्याकडे फार्फार प्रेमळ नजरेने पहात ती म्हणाली "चल.. जाऊ सेटवर. मिळाले वाटतं कुचके डायलॉग्ज!.. बरं तू इतक्यात जाऊ नकोस हां आप्ल्याला खूप खूssssप गप्पा मारायच्यात. आणि मन्यू..." आतापावेतो माझ्यात जरा हिम्मत आली होती. तिला तिथेच तोडत. "अगं, तुला बोलंवलंय ना जा तू, मी निघते आता. जरा काम आहेत" म्हणाले.  ती ही मोठ्या मनाने "बराय" म्हणाली. व रंगमाखले गाल माझ्या दोन्ही गालांना लावत हवेत दोन किस फेकले. 
                      मी बहिणाबाईंना लाखोली वाहत, सुसाट कार चालवत घरी परतत असताना, मॅडम एक्स कडून टिंग टिंग करत २०  व्हॉट्स अ‍ॅप मेसेजेस येऊन धडकले. मन्यूचे ते फोटो अजिबातच डाऊनलोड न करण्याचा निश्चय मी करतानाच... माझी मैत्री नक्की होऊ तरी कुणाशी शकते? हा उत्तर न सापडणारा जुना प्रश्न, मला नव्याने भेडसावू लागला....
-बागेश्री

Post a Comment

0 Comments