आज

एक गोष्ट वाचली होती फार पूर्वी. घराची स्थिती साधारण असलेली एक आई स्वतःची हौस मौज मारून भविष्याला जरा हातभार म्हणून वाचवलेले पैसे अंधाऱ्या पोटमाळ्याच्या फडताळात ठेवायची. स्टीलच्या डब्यात. गपचूप. एकेवर्षी फार फार नड लागली तसा तिने डबा उघडला तर तिच्या हाती नोटांचा भुसा आला. वाळवी लागलेली.

वाटलं,
आपण काय वेगळं करतो?
हाती आलेला आजचा क्षण अमुक एका टप्प्यानंतर जगूया. अमुक यश मिळाल्यानंतर, तमुक गोष्ट झाल्यानंतर, उत्कर्षाच्या, इच्छापूर्तीनंतरच्या टप्प्यानंतर असं म्हणत फडतळातल्या डब्यात साठवत जातो. आणि आयुष्याच्या एखाद्या क्षणी जेव्हा तो डबा उघडतो तेव्हा त्याला काळाची वाळवी लागलेली असते. हाती 'न जगलेल्या क्षणांचा' भुसा येतो नुसता.
      "आज" साठवता येत नाही. तो वसूल जगून घेता येतो फक्त!
-बागेश्री