Happy Engineers Day!

वयाच्या अगदी नाजूक काळात रुक्षातील रुक्ष विषय घेऊन, गळ्यात ऍपरन बांधून लोखंडांच्या तुकड्याना फाईलने घासून तास न् तास आकार देत (बोटे तासली जाईस्तोवर) कारपेंटरी करत, वेल्डिंग करत वर्कशॉपमध्ये घाम गाळायचा. तोपर्यंत तुम्ही घरात कधी इकडची काडी तिकडे केलेली नसते. तो भाग अलाहिदा. बरं तुटपुंज्या १० मिनिटांच्या ब्रेकमध्ये धावत जाऊन कॅन्टीन मधील २.५ रुपयात फोडणीचे पोहे अन् पन्नास पैसे कटींगचा चहा उडवून पुन्हा केमेस्ट्री लॅबमध्ये धाव घ्यायची. पुढचे अनेक तास बॉंडिंगचा अभ्यास करत घालवायचे (त्या वयात कसले बॉंड अभ्यासायचे तर म्हणे, उग्र वासांच्या रसायनांचे!!)

जगात घडणाऱ्या सगळ्या लहान मोठ्या गोष्टींमागचं विज्ञान कळू लागतं. वास्तवाच्या खूप जवळ जाऊ लागतो आणि सगळ्यातली नवलाई संपून जाते. (टॉम & जेरी यांचं मेकिंग कळलं की त्यातली गंमत जशी संपून जाते ना तसं) 4 वर्षांत 40 विषय. वर्षागणिक रुक्ष होणारे. गणित, मेकॅनिक्स, इ. डी. तर दरवर्षी अनेकांना चाळणी लावायला बसलेले. ते शिकवणारे शिक्षकही त्याच त्या विषयात राहून रखरखीत कोरडेठक्क झालेले. एकच भाव. बोर्डावर खरडतोय झेपलं तर शिका !

मजल दरमजल करत एकदाची काळ्या तु-याची टोपी आणि काळा डगला अंगावर येतो आणि "हु-र्यो" करत डिग्री हवेत उंचावून झेलली जाते! "इंजिनिअर" असा ठप्पा बसताना चार वर्षातली अथक मेहनत आठवून आपण नकळतच आयुष्याप्रती बेदरकार झाल्याचं ध्यानात येतं.
   अनेकांना वाटतं इंजिनिअर म्हणजे वागण्या बोलण्यात फ्री अन् रुक्ष माणसं (अहो पण त्यांनी अभ्यासलेले विषय पहा!!)

पण एक आहे. इंजिनिअरींग कुठल्याही अडचणींतून मार्ग काढण्याचा जबरदस्त दृष्टिकोन देऊन जाते. हार पत्करायचीच नाही लढत रहायचं कधी ना कधी यश येणारच. कुठल्याही गुंत्याच्या तळाशी जायची वृत्ती, तिथून तो सोडवत आणायचा. गुंता सुटेस्तोवर गुंडाळं खाली ठेवायचं नाही ही चिकाटी. समोर जे आहे ते कसे बनलंय, ते असं आहे तर ते असंच का आहे याची चिकित्सा. त्यामुळे अनेक कॉर्पोरेट कंपनीमध्ये इंजिनिअर हवे असतात.

बरेच इंजिनिअर्स शिकून त्या त्या क्षेत्रांत आज कार्यरत नसतीलही पण मला त्यांना हेच सांगायचंय. इंजिनिअरींगने दिलेला दृष्टीकोन, चिकाटी, चिकित्सा रोजच्या जगण्याला, करत असू त्या कामाला नक्की वेगळं रूप देते. You definitely make a difference!

Happy Engineerins Day!
-बागेश्री