लोटांगण

दर्शन घेऊन मंदिरात चार क्षण टेकल्यावर आजूबाजूच्या लोकांचं निरीक्षण करत होते. प्रत्येकाची श्रद्धा वेगळी. ती व्यक्त करण्याची पद्धतही वेगळी. आणि त्यामुळेच नमस्काराचे प्रकार वेगवेगळे. कुणी साधाच नमस्कार. कुणी दोन्ही हातांची बोटे एकमेकांत घट्ट गुंफून काही पुटपुटतंय. कुणी चार वेळा दोन्ही गालाला आबा-तोबा करून घेत छातीवर हात घट्ट रोवून नमस्कार पोचता करतोय. कुणी गुडघ्यावर येऊन त्यांच्यापुढे नाक घासतोय. थोडक्यात देवत्वाला जोडून घेण्याची प्रत्येकाची पद्धत आगळी. परंतु लोटांगण घालणाऱ्यांचं मला सगळ्यात जास्त कौतुक आहे. ती सपशेल शरणागती.
लोटांगणाने एकतर आपण देवाच्या मूर्तीपुढे खुजे होऊन जातो दुसरं म्हणजे मागणा-याने ताठपणा त्यागून लीन झाल्याशिवाय देवाचा कान जिंकता येत नाही.
या दरम्यान हे ही घडतं, की तेवढ्यापुरतं जेव्हा आपण जमिनीला टेकतो तेव्हा डोक्यावरलं, खांद्यावरलं अपेक्षांचं, कर्तव्यांचं, जबाबदारीचं ओझं भुईला टेकतं नि आपण पार हलके होऊन जातो.
देवळातली सकारात्मकता आपल्या आत भरून घेऊन नव्या ऊर्जेने जगण्याला भिडण्याची किमया त्या एका लोटांगणाने घडते.
-बागेश्री