तुळजाभवानी

मी तुळजाभवानीला गेलते
कोलाहलाच्या दिशी
तिच्याच अंगणात
तीच अंगात येऊन घुमत व्हती
एक बाई
लोक येऊन नमस्कार घालून
चाल्लेते तिच्यासमोरून
बायांची तिला कुंकू लावायची झुंबड,
कपाळ माखून डोळ्यावर
उतरलीती लालिमा
......ती घुमत व्हती

इच्छापूर्त्ती दगड फिरत व्हता,
हो- नाही निकाल सांगत
पिचलेल्या मानसांच्या अपूर्ण मनोरथांचा..
बाप्ये बाया लोटांगण घालत घालत
देवळाला प्रदक्षिणा घालत व्हते
आणि भवानी गाभा-यात,
गाभा-याच्या अंधारात उभी एकाकी

मी तिला भेटले तवा
अपार गर्दी व्हती
सारे तान्हलेले
तिला पह्याला
मला वाटतेलं
मी ही इतक्या लांबून आले तवा
बोलील माझ्याशी दोन शब्द
हलले नाही
तिचे व्हटं
पर हसली गुढ, गेल्या येळसारखीच
मी म्हनलं
"बरं माय. येते पुढल्या येळी.."

ती घुमणारी गप पडलीती
दगडाला टेकून
मला वाटलेलं
तिच्या कानात जाऊन सांगावं
खोटी देवी का आणतीस अंगात
तुझ्या आत खरीखुरी शक्ती हाय तिला जागव
"अनुभूती" ची रक्षा करीत जिनं
महिषासूराला धाडलंतं यमसदनी
जिनं देली शिवाजीला पराकरमी तरवार
तिच्या दरबारी हायस तू.....

पर मलाच उलगलं की,
हिथं प्रत्येकाची आपली भाशा हये श्रद्धेची 
कोण्ही तिच्याशी कशी जोडावी नाळ
ह्ये ज्येचं त्येनं ठरवलं अहे...
त्येत कुनीच करू नये
ढवळाढवळ
ती सुद्दा कुठे करिती?
पर ती जी देवूळात उभी ठाकून 
मंद गूढ हासतेली
त्या ईश्वव्यापी हासण्याचा ठाव
लागंल का कदी 
कोण्हालाबी?
-बागेश्री