अनेक रंग माझ्या ओंजळीत दिलेस, हळूवारपणे...
हरखून गेले ते रंग पाहताना. माझ्या ओल्या डोळ्यात त्या इंद्रधनूचं प्रतिबिंब तरळलं. नजर हलेना माझ्याच भरलेल्या ओंजळीवरून...
तू : पाहतेस काय?
मी : हे...... हे रंग.. कित्ती आहेत!! सुंदर एक- एक...
तू : तुझेच आहेत
मी : सगळे?
तू : हो
मी : काय म्हणू?
तू : डोळ्यांनी सांगितलं सारं.. हे रंग वापर, वापर बिनघोर तुला हवे तसे
मी : मनसोक्त?
तू : हो, मन सो क्त
मी : हा हिरवा, हा लाल, हा केशरी, हा पारवा, करडा- गव्हाळ! हा का देतो आहेस?
तू : तुझी कांती, गव्हाळ म्हणून
मी : पण ह्या रंगामूळेच तुला बरंच काही ऐकावं लागेल
तू : तुला, कटू भाव येणार असतील, तर आण तो इकडे
मी : काय करशील त्याचं?
तू : ठेवेन जपून, तुझ्या इतकाच
मी : वेड लावलंस आज मला
तू : ....
मी : आयुष्याचा कॅनव्हास पुन्हा रंगवायला घेईन
तू : शुभ्र कागदावर?
मी : हो, मला मदत करशील?
तू : बोल ना, काय ते
मी : खूप दिवसांनी इतके रंग एकत्र पाहते आहे रे, कुठला- कुठे- कसा उतरवू, सांगशील?
तू : सुरुवात कर हिरव्याने..!!
मी : सुखाचा रंग तो, तू सर्वाथाने देऊ केलेल्या
तू : त्याच्या भोवती गुलाबी पेर
मी : आपल्या इवल्या विश्वातल्या प्रेमाचा?
तू : मग घे, केशरी उधळ मुक्तपणे
मी : माझ्यातली बंडखोरी हेरतोस?
तू : आता ओत अवकाशाचा आकाशी अथांगपणा
मी : तुझ्या मनाचा ठाव घेणारा?
तू : मग पारवा
मी : माझ्यातला अवखळपणा?
तू : मग बुंद लाल
मी : तुझ्यातल्या जगण्याच्या जिद्दीसारखा, गडद पण मोहक, असा?
तू : आता पिवळट हलक्या- फिकट छटा
मी : म्हातारपणाची सोबत म्हणून?
तू : .....
मी : अरे, पण चित्र पूर्ण करायला, काळा नको?
तू : .... मी असेपर्यंत, 'दु:ख' असे थेट ओंजळीत येणार नाही तुझ्या!
-बागेश्री
हरखून गेले ते रंग पाहताना. माझ्या ओल्या डोळ्यात त्या इंद्रधनूचं प्रतिबिंब तरळलं. नजर हलेना माझ्याच भरलेल्या ओंजळीवरून...
तू : पाहतेस काय?
मी : हे...... हे रंग.. कित्ती आहेत!! सुंदर एक- एक...
तू : तुझेच आहेत
मी : सगळे?
तू : हो
मी : काय म्हणू?
तू : डोळ्यांनी सांगितलं सारं.. हे रंग वापर, वापर बिनघोर तुला हवे तसे
मी : मनसोक्त?
तू : हो, मन सो क्त
मी : हा हिरवा, हा लाल, हा केशरी, हा पारवा, करडा- गव्हाळ! हा का देतो आहेस?
तू : तुझी कांती, गव्हाळ म्हणून
मी : पण ह्या रंगामूळेच तुला बरंच काही ऐकावं लागेल
तू : तुला, कटू भाव येणार असतील, तर आण तो इकडे
मी : काय करशील त्याचं?
तू : ठेवेन जपून, तुझ्या इतकाच
मी : वेड लावलंस आज मला
तू : ....
मी : आयुष्याचा कॅनव्हास पुन्हा रंगवायला घेईन
तू : शुभ्र कागदावर?
मी : हो, मला मदत करशील?
तू : बोल ना, काय ते
मी : खूप दिवसांनी इतके रंग एकत्र पाहते आहे रे, कुठला- कुठे- कसा उतरवू, सांगशील?
तू : सुरुवात कर हिरव्याने..!!
मी : सुखाचा रंग तो, तू सर्वाथाने देऊ केलेल्या
तू : त्याच्या भोवती गुलाबी पेर
मी : आपल्या इवल्या विश्वातल्या प्रेमाचा?
तू : मग घे, केशरी उधळ मुक्तपणे
मी : माझ्यातली बंडखोरी हेरतोस?
तू : आता ओत अवकाशाचा आकाशी अथांगपणा
मी : तुझ्या मनाचा ठाव घेणारा?
तू : मग पारवा
मी : माझ्यातला अवखळपणा?
तू : मग बुंद लाल
मी : तुझ्यातल्या जगण्याच्या जिद्दीसारखा, गडद पण मोहक, असा?
तू : आता पिवळट हलक्या- फिकट छटा
मी : म्हातारपणाची सोबत म्हणून?
तू : .....
मी : अरे, पण चित्र पूर्ण करायला, काळा नको?
तू : .... मी असेपर्यंत, 'दु:ख' असे थेट ओंजळीत येणार नाही तुझ्या!
-बागेश्री
5 Comments
अतिशय तरल.. मनापासून लिहिलेलं... थेट मनापर्यंत जाणारं..
ReplyDeleteअभिनंदन!
Thanks, Nachiket :)
ReplyDeleteshevat nehami sarkhAch... class a part :)
ReplyDeleteसर्व लेखन आवडले.
ReplyDeleteकाळ्या रंगाचे दु:खाशी जोडलेले नाते ही आवडले.
khuuuuuuuuup goad... :)
ReplyDelete