विश्वचक्र

कुठल्याशा एका क्षणाला
एक प्रहर अवेळीच गळून गेला
जीवनाचं झाड बहरून आलेलं
त्याने फारशी दखल घेतली नाही
अवेळी जाणार्‍याच्या
खुणा जास्त सलतात
झाड मग्न होतं
फांदी सजग होती
गळून गेल्या प्रहराजागी
नवा प्रहर आलाच नाही
फांदीनं नसलेपण जपलं
उरलेल्यांशी जुळवून घेतलं
झाड मग्न होतं
फुलत होतं
बहरत होतं
थव्यांनी मोहरत होतं
पावसानं शहारत होतं
आताशा फांदी त्याच्यात रमत नव्हती
त्याच्यासवे शहारत नव्हती
पण कधी कोण्या क्षणी
तिने त्याचं
घुसमटणं पाहिलं
बसल्याजागी धुमसणं पाहिलं
मुळासकट गदगदणं पाहिलं
वर वर जे मग्न आहे
आत आत ते भग्न आहे
प्रत्येक प्रहराचा हिशोब मात्र
पाना फुला सावलीत आहे
अनेक फांद्या अनेक प्रहरे
येतात आणि गळून जातात
काळ वेळ जन्म मृत्यू
चक्रामध्ये फिरत राहतात
सारे काही दिसते त्याला
सांगता मात्र येत नाही
निसटत जाते हातचे जरी
थांबता कोठे येत नाही
कधीकाळी घेतला त्याने
जगण्याचा जो एक वसा
उमटवत जातो जन्मावरती
अस्तित्वाचा गूढ ठसा

-बागेश्री